jSCI, Vol., No., 2006.
Argyris Arnellos, Thomas Spyrou, John Darzentas
Dept. of Product and Systems Design Engineering, University of the Aegean, Syros GR-84100, Greece
{arar; tsp; idarz} @aegean.gr
Abstract:
Αρχικά, η ανάλυση και η ανάπτυξη προσαρμοστικών τεχνητών συστημάτων βασίστηκε σε μεταφορές που είχαν δανεισθεί από φιλοσοφικές σχολές καθώς και από τις περιοχές της βιολογίας και της γνωστικής επιστήμης. Μέχρι σήμερα, οι κύριες προσεγγίσεις παρουσιάζουν αρκετά πλεονεκτήματα όταν εφαρμόζονται σε συγκεκριμένες περιοχές, αλλά όλες έχουν μία αδυναμία. Είναι η αδυναμία τους να παράγουν ένα τεχνητό σύστημα το οποίο θα έχει τη δυνατότητα να θεμελιώνουν τις αναπαραστάσεις τους με τέτοιον τρόπο ώστε να παράγουν νεότερες, περισσότερο αναπτυγμένες. Στην εργασία αυτή μελετώνται τα θεωρητικά αυτά πλαίσια ως προς την αδυναμία τους αυτή και συμπεραίνεται ότι το πρόβλημα ανιχνεύεται στη διαχείριση, λειτουργία και δημιουργία της έννοιας της αναπαράστασης που, όταν χρησιμοποιείται, βασίζεται κύρια στην αρχή της αιτιότητας. Στην περίπτωση των καθαρά δυναμικών συστημάτων, όπου οι αναπαραστάσεις φαίνεται ότι δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμες, προτείνεται η ενσωμάτωση ενός ειδικού, όχι αιτιατού είδους αναπαραστάσεων η οποία θα μπορούσε να παράγει ένα πολλά υποσχόμενο πλαίσιο στην προσπάθεια της πραγματικής προσαρμογής. Τέλος, αναλύεται μια σχετική αρχιτεκτονική και συζητείται κύρια σε σχέση με τη λειτουργικότητά της και τη συνεισφορά της στην ολοκλήρωση νοηματικών απόψεων στις αλληλεπιδράσεις ενός τεχνητού συστήματος.
Keywords: