In: Proceedings of FIS 2005: Third International Conference on the Foundations of
Information Science.
Paris, July 4-7, 2005.
The Emergence of Interactive Meaning Processes in Autonomous Systems,
Argyris Arnellos, Thomas Spyrou, John Darzentas
Department of Product and Systems Design Engineering, University of the Aegean, 84100, Syros, Greece
Για τη σχεδίαση και υλοποίηση έξυπνων τεχνητών συστημάτων έχουν χρησιμοποιηθεί διάφορες γνωσιακές θεωρίες που εξηγούν πως παράγεται η έξυπνη συμπεριφορά και η έξυπνη πράξη. Διάφορα προβλήματα έχουν παρουσιαστεί σε αυτή την πορεία που συνήθως επικεντρώνεται στην ανάγκη χρήσης αναπαραστάσεων για την επεξήγηση και παραγωγή νόησης. Η διαφορετική χρήση του όρου αναπαράσταση οδηγεί σε διαφορετικά θεωρητικά πλαίσια που αναλύουν και μοντελοποιούν τη νόηση, όπου οι έννοιες της πρόθεσης, του νοήματος και της πληροφορίας υιοθετούν ένα διαφορετικό λειτουργικό και επεξηγηματικό ρόλο. Οι κύριες θεωρητικές προσεγγίσεις όπως η κλασική cognitivist, η connectionist, η etiologically evolutionary και η dynamic χαρακτηρίζονται από εγγενείς περιορισμούς όπως η αδυναμία τους να λάβουν υπόψη και το χαμηλό και το υψηλό επίπεδο νόησης ή τις διάφορες ενδιάμεσες καταστάσεις και έτσι αντιμετωπίζουν ένα θεμελιώδες πρόβλημα αδυναμίας συνυπολογισμού της ανάδυσης αναπαραστάσεων με ένα καθαρά φυσικό τρόπο.
Στην εργασία αυτή προτείνεται και συζητείται ένα πλαίσιο από το χώρο της συστημικής θεωρίας που φαίνεται να κάνει θετικά βήματα προς την αντιμετώπιση των παραπάνω δυσκολιών, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί τις βασικές έννοιες της νόησης συμπεριλαμβάνοντάς τες σε ένα προσδόκιμο και αλληλεπιδραστικό περιεχόμενο του χώρου της πληροφοριακής δυναμικής. Χρησιμοποιούνται οι ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά της κυβερνητικής δεύτερης τάξης και της αυτό-οργάνωσης για τη δημιουργία μιας σύνθετης και αναδυόμενης σχεσιακής δομής αναπαραστάσεων και στη συνέχεια η κλειστότητά τους και η λειτουργικότητά τους παρέχουν τη βάση για τη χρήση των Peircian σημειωτικών διαδικασιών με τη μορφή οχήματος για αυτές τις αναπαραστάσεις καθώς και για τη μορφοποίηση του περιεχομένου τους. Η προσέγγιση αυτή δεν αποτελεί μια υβριδική προσέγγιση των δυναμικών και συμβολικών προσεγγίσεων αλλά μια αλληλενέργεια μεταξύ του αναλογικού και ψηφιακού χώρου πληροφορίας, προσπαθώντας να μοντελοποιήσει την αναπαραστασιακή συμπεριφορά ενός συστήματος. Η εστίαση στη σαφή αναφορική συμμεταβολή (referential covariation) της πληροφορίας μεταξύ του συστήματος και του περιβάλλοντος μεταφέρεται στην κατεύθυνση της διαδραστικής τμηματοποίησης του ασαφούς εσωτερικού περιεχομένου και συνεπακολούθως προς την πραγματική προσαρμογή του συστήματος μέσω της αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον.